Ewa Urtnowska

Była piłkarka ręczna, wielokrotna reprezentantka Polski, medalistka Mistrzostw Polski w piłce ręcznej, grała w Polskich oraz Europejskich klubach, będąc zawodniczką zachorowała na głęboką depresję; nauczycielka wf, trenerka piłki ręcznej dzieci.

Moja Historia

Agnieszka Białek

Była piłkarka ręczna, wielokrotna reprezentantka Polski, medalistka Mistrzostw Polski w piłce ręcznej, psycholog. Współpracowała z ośrodkiem interwencji kryzysowej, szpitalem psychiatrycznym, obecnie udziela wsparcia młodzieży i dorosłym, zarówno w formie indywidualnej jak i grupowej. Pomaga sportowcom, współpracuje z kadrą narodową kolarek.

Moja Historia

Kinga Achruk

Jedna z najbardziej utytułowanych piłkarek ręcznych w kraju: wielokrotna reprezentantka Polski, zdobywczyni Ligi Mistrzyń, wielokrotna medalista Mistrzostw Polski w piłce ręcznej, grała w Polskich oraz Europejskich klubach; czynna zawodniczka. W trakcie kariery sportowej przeszła kryzys psychiczny (epizod depresyjny).

Moja Historia

Małgorzata Stasiak

Wielokrotna reprezentantka Polski, medalistka Mistrzostw Polski w piłce ręcznej, jako zawodniczka zachorowała na głęboką depresję, obecnie fizjoterapeutka w klubie piłki ręcznej.

Moja Historia

Marta Mazurkiewicz

Piłkarka ręczna, wielokrotna reprezentantka Polski, medalistka Mistrzostw Polski w piłce ręcznej, jako zawodniczka zachorowała na głęboką depresję; czynna zawodniczka, nauczycielka WF oraz trenerka piłki ręcznej dzieci.

Moja Historia

Ewa Urtnowska

Szczęśliwa mama, ale tylko na zdjęciu. Najtrudniejszy mecz mojego życia rozegrałam, kiedy moja Zosia miała pół roku. Jedyne co czułam to niemoc przytulenia własnej córki, potworną niechęć do życia. Do dziś patrząc na niektóre zdjęcia chce mi się płakać. Czułam, że tracę kontakt z rzeczywistością, gasnę i zamykam się na świat. Spadam z prędkością światła by wreszcie rozbić się na milion kawałków. Jestem sama. Dotknęłam dna. Było cholernie ciemno i koszmarnie. Pokryłam się grubą warstwą smoły, zabetonowałam od wewnątrz nie zabierając ze sobą nikogo. Nie mogłam oddychać. Czułam, że umieram. Bolało mnie każde otwarcie oczu i ruch palcem. Byłam toną smutku leżącą bez ruchu na kanapie. Ślepy wzrok błagał o pomoc. Mój świat był tak realistyczny, byłam pewna, że to co mam w głowie to nowa ja, że się zmieniłam. Nienawidziłam tej nowej siebie, brzydziłam się sobą i każdą jedną myślą. Jedyne czego chciałam to zniknąć... To tylko skrawek mojej historii.

Agnieszka Białek

Wiekszość mojego życia spędziłam na parkiecie. Szczypiorniak był moją pierwszą miłością, szaloną, budzącą wiele emocji, pochłaniającą mnie bez reszty. Grając i obserwując sportowe realia, z biegiem czasu, rodziły się w mojej głowie pytania: Jak to jest, że osoby, które świetnie radzą sobie na treningach, "spalają" się na meczach? Że faworyt meczu przegrywa z drużyną, która ledwo co oddycha rękawami od pierwszej minuty? Jak skutecznie poradzić sobie ze stresem przed ważnym meczem, żeby potem w trakcie spotkania nie dostać paraliżu? (znacie to prawda?) Te i wiele innych pytań zaprowadziły mnie do miejsca, w którym jestem dziś, do bycia psychologiem.

Kinga Achruk

Dobra mina do złej gry? Często za moim uśmiechem ukrywało się wiele uczuć. Jestem osobą wesołą, która zawsze cieszyła się z tego co robi. Zawsze starałam się emanować pozytywną energią, ale w pewnym momencie poczułam, że dzieje się coś złego. Gdybym miała to opisać, to było jak wybuch złych emocji z wnętrza siebie. Myślałam, że to chwilowe, że przejdzie... Zaczęłam się oszukiwać. Uśmiechałam się i wmawiałam sobie, że będzie dobrze... To początek mojej historii i opowieści tego, co przeżyłam. Zapraszam do przeczytania wywiadu, którego udzieliłam dla TVP Sport. W rozmowie z Sylwią Michałowską opowiedziałam o bardzo trudnym momencie w mojej karierze sportowej. Zobacz więcej

Małgorzata Stasiak

Mama czteroletniego dziś Mateusza. Urodziłam "TO" - 1 stycznia 2017r. Słowo "TO" ma znaczenie, bo wtedy moja choroba - DEPRESJA POPORODOWA - tak nakazywała mi mówić i czuć. Totalne odrzucenie wszystkiego. Ten stan był długi...publiczny szpital psychiatryczny, następnie prywatna klinika leczenia depresji i zaburzeń psychicznych, 12 tygodni leczenia i wyszłam na prostą. PROSTĄ? Wiecie co to wtedy znaczyło? To takie życie bez chęci targnięcia się na nie. Zaliczyłam wiele: psychozę polekową, myśli samobójcze, a co najgorsze, czułam się ciężarem dla moich najbliższych. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego to "dziadostwo" trafiło akurat na mnie. Wiele wskazywało na to, że sport i jego specyfika przyczyniła się do tego, co spotkało mnie w macierzyństwie. ZADANIOWOŚĆ. Nie potrafiłam bez niej funkcjonować. Nie podołałam.

Marta Mazurkiewicz

Uśmiechnięta piłkarka ręczna z Kobierzyc. Obecnie mama i żona na urlopie macierzyńskim. W czerwcu dość niespodziewanie, bo przed terminem, na świecie pojawił się Franiu. Nasz mały cud. Po tygodniu w szpitalu wreszcie wychodzimy do domu. Wtedy jeszcze nie wiem, że będę musiała rozegrać najtrudniejszy mecz w moim dotychczasowym życiu. Depresja dopadła mnie miesiąc po porodzie. Na początku myślałam, że to zwykły baby blues. Płacz ze wzruszenia na zmianę z obawami i euforią. Czytałam o tym: NA PEWNO MINIE. Niestety robiło się coraz gorzej. Natrętne myśli pędziły przez moją głowę z prędkością światła. Czułam, że wpadam w otchłań i nie ma stamtąd powrotu, że jedyne wyjście z tej sytuacji to zniknięcie. Czułam, że beze mnie wszystkim będzie lepiej. Byłam przerażona, paraliżował mnie strach. To przecież nie mogłam być ja! Gdzie się podziała ta Śliwka pełna życia, wiecznie w ruchu?! Depresja pozwoliła mi uwierzyć, że tak się zmieniłam. Każdego dnia walczyłam z tym przekonaniem i sama nie wiem jak udawało mi się codziennie wstać z łóżka, opiekować się synkiem i żyć. Teraz kiedy już wychodzę na prostą wiem, że to MIŁOŚĆ zagłuszona chorobą. Chorobą, która kiełkowała we mnie już w trakcie kariery sportowej.